Alchemik

I tylko jedno może unicestwić marzenie - strach przed porażką.

Alchemik jest drugą po Weronice… książką Paulo Coelho, którą przeczytałam. Nieszczególnie mi się podobała. Całość była utrzymana w tonie przypowieści, która nigdy nie była moją ulubioną formą. Fabuła jest według mnie trochę szablonowa, przewidywalna. Język również nie przypadł mi do gustu jako zbyt dla mnie wydumany. Całość nie wypadła bardzo źle- ale porywająca opowieść również to nie była.

Głównym motywem w Alchemiku były marzenia i to, jak wpływają na nasze życie.  Temat- muszę przyznać- bardzo nośny, jednak wydaje mi się, że autor nie wykorzystał w pełni jego potencjału.  Ogólnie fabuła wygląda tak : jest sobie pewien chłopiec imieniem Santiago, lat około dwudziestu, który błąka się po Hiszpanii pasąc owce, bo w ten sposób spełnia swoje pragnienie podróży. Chłopiec ma powtarzający się sen o skarbie czekającym na niego u stóp piramid. Próbuje wyjaśnić go u Cyganki, jednak chytra baba nic nowego mu nie objawia, ale zapłaty żąda. Nieszczęśliwy młodzieniec spotyka na swojej drodze żebraka, który mówi mu, że jest królem, wyłudza od niego sześć owiec i każe mu szukać skarbu. Santiago chcąc nie chcąc jedzie do Afryki, naiwnie daje się okraść, a później, zarobiwszy nieco, wyrusza pod piramidy i znajduje… no właśnie, co?

Według mnie Paulo Coelho prawdę banalną i starą jak świat starał się ubrać w nowe słowa, okraszając to życiowymi poradami, a w tle powkręcać trochę dogmatów nie-wiem-jakiej-bo-się-nie-znam wiary. Miast pouczającej i filozoficznej powiastki, skłaniającej do głębokich przemyśleń i zmian w swoim życiu, otrzymał jednak banalną, wydumaną i nudną historię, której jedynym atutem jest chyba tylko parę ładnych cytatów. Kto nie ma cierpliwości- niech nie czyta. Komu jednak uda się- tak jak mnie- przebrnąć  przez całą książkę, może w ramach rekompensaty przemyśleć rolę marzeń w swoim życiu.

Bo cóż to tak naprawdę są marzenia? Statystyczny człowiek (wiem, że nie istnieje, ale lubię statystykę), zapytany o swoje marzenia odpowie, że chciałby być zdrowy, piękny i bogaty. Niektórzy wtrąca coś o sławie, inni o pokoju na świecie. Jednak czy naprawdę są to nasze marzenie, czy po prostu automatycznie odmalowujemy przed samym sobą schematyczny obraz idealnego życia?  Bo jakby się tak naprawdę zastanowić, to czy naprawdę chciałbym być np. sławny? Z dziennikarzami siedzącymi wiecznie na karku? Z oszalałymi fanami? Niesprawiedliwymi hejterami? Nie sądzę. Czy bogactwo daje szczęście? Na pewno daje przyjemności, ale szczęście… nie byłabym taka pewna. Zwłaszcza że bardzo bogaty często znaczy również bardzo odpowiedzialny, co w praktyce równa się zapracowany,  a zapracowanie wiąże się ze znerwicowaniem oraz siedzącym trybem życia który prowadzi do miażdżycy, otyłości  i chorób serca. Więc przed pozostaniem prezesem ważnej i wpływowej firmy zarabiającej krocie skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż wszystkie bogactwa niewłaściwie stosowane zagrażają twojemu życiu i zdrowiu.

Może trochę przesadziłam, ale myślę, że lepiej gdy nasze marzenia pozostają w sferze duchowej. Bo nawet jeśli spełnimy swoje największe marzenie, zawsze pojawi się nowe.  I to tak właściwie jest dla nas najlepsze- mieć cel w życiu, marzenie, do którego można dążyć. Jeśli dasz ludziom dżem dzisiaj, po prostu go zjedzą. Lecz jeśli powiesz im, że dasz im go jutro, będą żyli nadzieją dżemu.* Więc chodzi o to, żeby żyć marzeniami, równocześnie nie odrywając się całkowicie od ziemi.

Właściwie to robię to samo co ten nieszczęsny Coelho : stare prawdy życiowe przedstawiam po swojemu. Ale wybaczcie mi. Bądź co bądź, do wszystkiego dochodzę sama.

*Terry Pratchtett, Wiedźmikołaj. W każdym razie jakoś podobnie to leciało.