Marzycielka z Ostendy

Marzycielkę z Ostendy wypożyczyłam, ponieważ niesamowicie spodobał mi się tytuł. Książka, która według notki z tyłu miała traktować o kruchej naturze marzeń, bardzo mnie zainteresowała i zachwyciła ilustracją na obwolucie. Jednak po raz kolejny sprawdziło się stare powiedzenie, żeby nie oceniać książki po okładce…

Marzycielka z Ostendy to zbiór opowiadań. Każde z nich przedstawia historię człowieka, na którego życie w jakiś sposób wpłynęły marzenia. Pierwszym rozczarowaniem była dla mnie powtarzalność schematu zakończenia. Po drugim opowiadaniu mogłam już przewidzieć, jak zakończą się kolejne. Najbardziej podobało mi się pierwsze opowiadanie, tytułowa Marzycielka z Ostendy, oraz ostatnie, Kobieta z bukietem. Może dlatego, że lubię ludzi w podeszłym wieku jako bohaterów literackich. Może dlatego, że te dwa opowiadania najwięcej mówiły o marzeniach. Nie wiem.  W każdym bądź razie, pozostałe opowiadania mówiły raczej o jakichś zwidach lub omamach, nie o marzeniach. Niektóre historie wydawały mi się banalne, bohaterowie byli zbudowani na stereotypach, całość lekko pachniała tanim romansidłem.  Przed całkowitą klęską uratował tę książkę styl pisania Schmitta: lekki, niewymuszony, wdzięczny.

Nie chcę powiedzieć, że Marzycielka z Ostendy nie podobała mi się w ogóle; chodzi mi o to, że bardzo się nią rozczarowałam. Po kilku innych książkach Schmitta oczekiwałam może nie arcydzieła, ale w każdym razie czegoś bardzo dobrego, ładnie napisanego( to się akurat sprawdziło J), z przesłaniem. Przeczytałam kilka entuzjastycznych recenzji w internecie, w których określana tę książkę jako wzruszającą. Co? Mnie ta książka w żaden sposób nie wzruszyła, w niektórych momentach wręcz zdegustowała. Gusta są różne…

Może to dlatego, że czytałam recenzje osób o te kilka lat starszych od siebie. Może jeszcze nie dorosłam do tej książki…  Za pięć lat przeczytam ją jeszcze raz i powiem Wam, co o niej myślę.