Ostatnie życzenie

Gdy ponad rok temu zaczynałam serię o Wiedźminie (rozpoczynając od Krwi elfów), z polską fantastyką miałam bardzo niewiele do czynienia. Kunszt pana Sapkowskiego zachwycił mnie jednak, a historia Geralta z Rivii wciągnęła, jak tysiące innych osób. Egzemplarze w mojej starej bibliotece były zaczytane do granic możliwości, ale bibliotekarka zwierzyła mi się kiedyś, że nie ma serca skazać ich na przymusową emeryturę, bo wciąż ktoś je wypożycza. Z radością przeczytałam cztery pierwsze tomy, wyobraźnią nadrabiając pojedyncze braki kartek w trzeciej i czwartej części, ale… W piątej, ostatniej, brakowało połowy. Zrezygnowana i bardzo, bardzo smutna odłożyłam lekturę, obiecując sobie, że kiedyś jeszcze do Wiedźmina wrócę.

Kiedy więc w nowej bibliotece przyuważyłam tę książkę, od razu wyciągnęłam po nią moje zachłanne łapki. Tym razem mogłam zacząć od właściwego początku, tego „najpierwszego”, czyli od Ostatniego Życzenia, pierwszego z dwóch zbiorów opowiadań otwierających Sagę o Wiedźminie. 

Książkę połknęłam w jeden dzień. Bo czy da się inaczej? Szybka akcja i żywy, barwny język, sprawiają że czyta się lekko i z wypiekami na twarzy. Liczne i bardzo realistyczne opisy walk oraz miejsc sprawiają, że nadchodzi to charakterystyczne i wspaniałe uczucie bycia w książce. Przypadła mi do gustu również konstrukcja Ostatniego życzenia; poszczególne opowiadania były poprzedzone jakby przerywnikami, wprowadzeniami spajającymi je w jedną całość. Bardzo mi się podobały liczne nawiązania do klasycznych baśni, które tym razem odkrywamy w mroczniejszej, trochę surrealistycznej formie. Dowiadujemy się wiele o przeszłości Geralta. Niektóre fakty bardzo mnie zdziwiły, zapewne dlatego, że świat wykreowany w powieści znałam już wcześniej, ale niekompletnie. Na przykład zupełnie inaczej wyobrażałam sobie początek miłości Geralta i Yennefer… Ale cóż, trzeba pogodzić się z tym, że u Sapkowskiego wszystko, co piękne albo dobre, musi być skażone nutką tragedii lub cynizmu. Ma to również swoje dobre strony- powieść nie jest przesłodzona i wprowadza czytelnika w straszny, a zarazem fascynujący niepokój.

Nie umiem dobrze zrecenzować tej książki; myślę, że trzeba ją po prostu przeczytać. Dla fanów fantastyki to zdecydowanie lektura obowiązkowa! Jedna z moich ulubionych serii, która przy okazji pokazuje, że „Polacy też mogą” J.